other languages

日本人

1933年、裕福なオットー・ニムスハウスはプラハに住んでいた。彼は初回の耐久レース「チェコスロバキア1000マイル」に魅了され、翌年、自分も参加することを決めた。このタイトな納期では、車両を全く新しいデザインにすることは無理であり、少なくとも既存のシャシーとエンジンに頼らざるを得ないことは明らかであった。オットー・ニムスハウスは、エアロ20の下部構造を採用した。しかし、標準エンジンが1000cc弱であったため、1000ｋｍ走行の750ccクラスでは排気量が大きすぎた、そこで彼はエアロ18エンジンを搭載した。しかし、このエンジンは662ccしかなかったため、競争力を得るためには排気量を750ccに拡大する必要があった。

大体において標準的なシャシーとエンジンの組み合わせは、シートメタルで覆われることになり、彼はこれをプラハ・ストラシュニツェにあるオールドジッヒ・ウフリーク社に依頼した。

しかし、依頼主にとっては残念なことに、スポーツカーが完成したのは1934年6月9日のスタートの3日前だった。おそらく、オットー・ニムスハウスはそれでも期待に胸を膨らませてスタート地点に並び、全力を尽くしたのだろうが、彼のクルマは彼に喜びを与えることはなかった。マシンはあまりにも技術不足であったため、ドライビングに多大な負担がかかり、彼は500ｋｍを切ったところで早々にレースを断念した。

Nederlands

In 1933 woonde in Praag de vermogende Otto Nimshaus die zo gefascineerd was door de première van de Tsjecho-Slowaakse 1000 mijl lange-afstandsrace dat hij besloot het jaar daarop er zelf aan deel te nemen. Gezien de krappe deadline was het duidelijk dat zijn auto geen volledig nieuw, zelfontworpen model kon worden en dat hij op zijn minst moest terugvallen op een bestaand chassis en motor. Otto Nimshaus koos voor het onderstel van een Aero 20. Met de standaardmotor van nauwelijks 1000 cc was de cilinderinhoud echter te groot voor de 750cc-klasse van de 1000-mijlenrace, dus liet hij een Aero 18-motor monteren. Omdat deze motor slechts 662 cc had, moest de cilinderinhoud worden vergroot tot 750 cc om competitief te zijn.

De min of meer standaard chassis-motorcombinatie moest nog met plaatwerk worden bekleed, en hij gaf opdracht aan het bedrijf van Oldřich Uhlík in Praag-Strašnice om die klus te klaren.

Tot grote verdriet van de opdrachtgever was de sportwagen echter pas drie dagen voor de start op 9 juni 1934 klaar en daarmee had hij nauwelijks nog tijd had om zijn auto uit te proberen. Desalniettemin stond Otto Nimshaus vermoedelijk vol verwachting aan de start en waarschijnlijk gaf hij alles wat hij had, maar toch bracht zijn auto hem geen geluk. De techniek moet zo ontoereikend zijn geweest dat het rijden ermee extreem inspannend was en halverwege het traject moest hij de wedstrijd opgeven.

Polski

W 1933 roku Otto Nimshaus praski miłośnik podróży i motoryzacji tak zafascynował się pierwszą edycją wyścigu 1000 mil Czechosłowacji, że postanowił sam wziąć w nim udział w następnym roku. Do kolejnych zawodów pozostało niewiele czasu, stwierdził więc, że jego pojazd nie może być skonstruowany od podstaw. Zapaleniec postanowił skorzystać z istniejącego samochodu. Wybór Ottona Nimshausa padł zatem na podwozie i silnik modelu Aero 20. Jednak standardowa jednostka napędowa tego auta wynosiła nieco poniżej 1000 cm3, co znacznie przekraczało 750 cm3 — dopuszczalną pojemność skokową pojazdów biorących udział w zawodach. Nimshaus zdecydował się więc na zamontowanie silnika z modelu Aero 18. Ponieważ jednak motor ten miał tylko 662 cm3, jego pojemność skokowa musiała być zwiększona do 750 cm3. Podwozie ze zmodyfikowanym silnikiem trafiło do warsztatu Oldřicha Uhlíka w Pradze-Strašnicach, który zajmował się produkcją karoserii.

Ku rozczarowaniu Nimshausa jego samochód sportowy ukończono dopiero na trzy dni przed startem, tj. 9 czerwca 1934 r. Tak więc zleceniodawcy nie pozostawiono niemal w ogóle czasu na przetestowanie auta. Mimo takiego dość nieprzewidzianego scenariusza Otto Nimshaus stanął na starcie wyścigu. Prawdopodobnie miłośnik motoryzacji dał z siebie wszystko, ale niestety jego pojazd zawiódł. Wykonanie Aero 750 Sport Coupé musiało być na tyle niedoskonałe, że jazda tym samochodem była niezwykle męcząca. Po przejechaniu niespełna 500 kilometrów kierowca zrezygnował z dalszych zmagań w wyścigu.