other languages

日本人

フランスの自動車メーカー  シムカにとって、1951年は独立に向けた大きな一歩となりました。その年、同社は最初の自社開発車、タイプ「9 Aronde」を発表しました。同時に設計者は1955年10月に「Aronde（90A）」の名称で一般に公開されることになる後継車に、すでに取り組んでいました。アロンドラインの2番目のモデルは、前任モデルの足跡をたどり、すぐに生産が50万台に達する可能性がありました。 シムカは独立した自動車メーカーとしての地位を確立したと自信をもって言える段階に達していたかもしれませんが、アロンドをさらなる後継車の土台として使用するという考えが大きくなっていました。

このアイデアは短期間で実現され、1956年10月から「オセアーヌ」と「プラン　シエル」と呼ばれる2種類のエクスクルーシブな後継車が提供されました。どちらも同様の仕上げで、ボディラインは抜群の真直度で実現され、アメリカのデザインとの関連が何ヶ所か見られます。広いラジエーターグリルと大きく湾曲したフロントガラスは、その特徴としてしばしば言及されています。ルーフのデザインは、最終的には両方のアロンドの後継車の大きな違いでした。 「オセアーヌ」はコンバーチブルとして設計され、「プラン　シエル」（フランス語の「大きな空」）にはハードトップが装備されていました。当初から、両方のモデルはスポーティなバージョンと見なされていたため、少数のファンにしかアピールできなかったため、生産台数は数少ないものでした。 シムカのような大規模な製造メーカーは、このような特別なモデルを従来の組み立てプロセスに組み込むことができず、車体の製造を小規模メーカー「Facel」に委託しました。もちろん、主に手作業で行われた独占的な生産にはコストがかかり、その価格は顧客が負担することになりました。

6年間の総生産台数は約6,000台になったので、大規模自動車メーカーの独占モデルという基準を十分に満たしていると言えるかもしれません。

Nederlands

Voor de Franse autofabrikant Simca betekende 1951 een grote stap in de richting van zelfstandigheid. Dat jaar presenteerde de fabriek haar eerste zelf ontwikkelde model, de ‘9 Aronde’. Op dat moment waren de ontwerpers echter ook al aan de slag met de opvolger, die in oktober 1955 als ‘Aronde (90A)’ werd voorgesteld. Deze tweede telg van de Aronde familie trad succesvol in het voetspoor van zijn voorganger en al snel kon op feestelijke wijze de productie van het half miljoenste exemplaar worden aangekondigd. Daarmee had Simca met recht bewezen een grote onafhankelijke automobielfabrikant te zijn en zo kwamen zij op de gedachte de Aronde als basis voor een aantal varianten te gebruiken.

Dat idee werd voortvarend aangepakt en vanaf oktober 1956 werden twee exclusieve versies met de namen ‘Océane’ en ‘Plein Ciel’ in het programma opgenomen. Beide modellen hadden dezelfde afwerking, waarbij een rechtlijnige sierlijkheid de boventoon voerde met een aantal overeenkomsten met Amerikaanse ontwerpen, zoals de breed vormgegeven grille en de panoramische voorruit. Het grote verschil tussen beide Simca modellen zat ‘m in het dak. De ‘Océane was een cabriolet en de ‘Plein Ciel’ – in het Nederlands zoiets als ‘in de lucht’ – was uitgevoerd als hardtop. Al vanaf het begin werden deze twee Aronde modellen als sportwagens gedacht, met slechts een beperkt marktaandeel en derhalve een kleine productie. Bij een grote fabrikant als Simca kon een dergelijk bijzonder model niet eenvoudigweg in het fabricageproces worden opgenomen en dus werd de productie uitbesteed aan het kleinere Facel. Deze exclusieve fabricagemethode, voor het grootste gedeelte handwerk, had natuurlijk zijn prijs en die werd door Simca aan de klant doorberekend.

Met een totaalproductie van ongeveer 6.000 exemplaren over een periode van zes jaar was er voor een grote automobielfabrikant duidelijk voldaan aan het criterium van ‘exclusief model’.

Polski

Dla francuskiego producenta samochodów Simca rok 1951 był znaczącym krokiem ku niezależności. W tym roku firma zaprezentowała swoją pierwszą własną konstrukcję – 9 Aronde. W tym samym czasie projektanci i inżynierowie pracowali już nad następnym samochodem, który po raz pierwszy publicznie zaprezentowano jako Aronde (90A) w październiku 1955 roku. Po niedługim czasie produkcja drugiego przedstawiciela linii Aronde, z powodzeniem idąc śladami swojego poprzednika osiągnęła pół miliona sztuk. Mimo że szefowie ugruntowali pozycję marki Simca jako niezależnego producenta samochodów, to planowali, aby marka Aronde stała się osobnym motoryzacyjnym bytem.

W krótkim czasie pomysł ten zrealizowano w taki sposób, że od października 1956 r. oferowano dwa ekskluzywne modele: Océane i Plein Ciel. Obydwa miały podobne wykończenie, nacechowana prostotą zamaszysta linia nadwozia budziła skojarzenia z amerykańskimi samochodami, a w szczególności szeroka osłona chłodnicy i mocno zagięta przednia szyba. Elementem, który różnił obydwa modele Aronde od siebie był dach. Océane zaprojektowano jako kabriolet, a Plein Ciel (z franc. pełne niebo) wyposażono w sztywny dach (hardtop). Od samego początku obydwa pojazdy traktowane jako sportowe, więc przypadły do gustu jedynie niewielu nabywcom i w związku z tym w niewielkiej liczbie zjeżdżały z linii produkcyjnej. Producent taki jak Simca, którego taśmy opuszczały tysiące pojazdów, nie potrafił pogodzić edycji specjalnych samochodów z procesem seryjnego montażu i zlecił wytwarzanie tych ekskluzywnych nadwozi niewielkiej firmie Facel.

Produkcja takich samochodów – w dużej mierze ręczna – miała oczywiście swoją cenę. W ciągu sześciu lat łączna liczba obydwu modeli wyniosła około 6000 sztuk.